Znów wiosna

Poza paroma straceńcami, krążącymi wokół lokalnych Domów Kultury (głównie personel), mamy jeszcze niewielką garstkę młodzieży – to tak żeby wyjść z domu – i na tym właściwie koniec. Jakoś nie wynika z regionalnych sondaży socjologicznych, aby zainteresowanie opinii publicznej było wprost proporcjonalne do oczekiwań. Mniej czytamy, mniej się ruszamy, mniej rozmawiamy, czyli mniej tworzymy. Jesteśmy cywilizacją wirtualną, w której żywy człowiek, ze swoimi ludzkimi odruchami, staje się istotą coraz bardziej skomplikowaną, no i niezbyt atrakcyjną w porównaniu z osobowościami z telewizji, które notabene do takiego występu przygotowują się montując szereg powtarzalnych ujęć, dla uzyskania w miarę ciekawego obrazu. My widzimy tylko efekt końcowy: barwny i miły dla oka materiał, który ma się nijak do naszych prowincjonalnych wysiłków przy realizacji czegoś atrakcyjnego. No ale właściwie czego – co jest w stanie zwrócić uwagę współczesnego człowieka; co albo kto?
A może nie jest tak, może tajemnica tkwi w tym, jak patrzymy, na ile dogłębnie analizujemy, myślimy….Czy jesteśmy jeszcze w stanie zauważyć, że na żywo i bez scenariusza jest jakoś inaczej? Czy widzimy, jak rosną nam dzieci, jak się starają, ile już potrafią… Może warto docenić prawdziwą osobowość: młodzież stąd, która dzielnie tworzy, z niczego właściwie, i ma się czym pochwalić, bo mądrze wykorzystuje swój czas – jedyny, jaki ma, bo przecież żaden dzień się nie powtórzy….